Thuiskomen in je hart

Om je echt te verbinden met de mensen die er voor jou toe doen, moet je thuiskomen in je hart. Als je een gekwetst hart hebt, ben je echter niet in staat om een diepe verbinding met een ander aan te gaan. Onbedoeld en onbewust houd je de ander op afstand. Dat doet zeer en leidt vaak tot gevoelens van verdriet, leegte en eenzaamheid.
Wij mensen kunnen immers niet zonder verbinding. Het geeft ons een gevoel van veiligheid, maakt het leven betekenisvol en geeft vervulling. 

Thuiskomen in je hart is een onderdeel van de drie-eenheid: hoofd, hart, bekken. Want wie verbonden is met die drie krachtcentra, is volledig verbonden met zichzelf en in staat om gelijkwaardige en wederkerige relaties aan te gaan.

Een gekwetst of gebroken hart 

Het hartgebied is een kwetsbaar centrum. Een steek onder water of een onaardige opmerking kan als een mes in je hart binnenkomen. Er ontstaat een gevoel van onveiligheid over de verbinding met de ander. Als je die pijn niet doorvoelt, dan sluit het hart zich een stukje ter bescherming. Je gaat een beetje minder voelen, vaak onbewust. Je zet je thermostaat als het ware een graadje lager. Helaas kun je niet ervoor kiezen om alleen minder pijn te voelen. Je vervreemdt je als het ware telkens een klein beetje van jezelf. 

Totdat je op een dag wakker wordt en beseft dat je jezelf kwijt bent. 

Bij grotere schokken in je leven, zoals een scheiding of het verlies van een dierbare, wordt de pijn van het hart gemakkelijker herkend. Mensen beschrijven het als hartzeer of lijden aan een gebroken hart. Het hart sluit zich ter bescherming en er kan niets meer in en niets meer uit. 

In je binnenwereld kun je dat letterlijk ervaren. Zo voelde mijn hart kapot in de periode na mijn scheiding. Een scherpe punt was uit mijn hart gesneden en ik ervoer het als een diepe pijn. 

Verlies van verbinding

Uit bescherming tegen nieuwe kwetsuren doe je iets met je hart. Het wordt hard of er wordt een beschermende laag omheen gebouwd. De gevoelstemperatuur verandert en dat heeft effect op je gedrag en de relaties om je heen. 

Een voorbeeld: Als je goudvis doodgaat, dan is het logisch dat je daar even bij stil staat. Misschien voel je ook wat verdriet. Als je echter niets voelt als je moeder sterft, dan leef je waarschijnlijk met een koud hart. 

Onderkoelde of oververhitte reacties leiden tot verlies van verbinding met de mensen die er voor jou toe doen. Met een koud hart trek je terug uit de verbinding door stil te worden, jezelf niet te uiten. Wellicht toon je een gebrek aan empatisch vermogen en maak je onbedoeld harde opmerkingen waarmee je mensen kwetst. Met een oververhit hart reageer je overal heel sterk en overdreven op. Je omgeving schrikt terug van je plotselinge boosheid bijvoorbeeld, omdat je je laat leiden door heftige emoties en impulsen. Je gaat gemakkelijk in de (tegen)aanval en belandt daardoor snel in een discussie of een ruzie. 

In beide gevallen blijf je achter met het gevoel dat je niet begrepen wordt. Het leidt tot boosheid en verdriet tot zelfs isolatie en eenzaamheid. 

Afstand en nabijheid

Hoe kun je dit voorkomen? Hoe kun je de temperatuur van je hart weer op orde krijgen? Dat is een heel proces en begint met een besluit. Met het erkennen welke prijs je betaalt voor het beschermen van je hart. En dat die prijs zo pijnlijk is dat je het risico op nieuwe kwetsuren durft te nemen. Je hartsverlangen daarin te voelen en te voeden. En om te onderzoeken wat je kan gebeuren als je je kwetsbaar opstelt. 

In je midden blijven

Raap je je moed bijeen door in een veilige setting te communiceren over wat er in jouw hart leeft, dan maak je echt contact. Je verkleint de afstand tot de ander door te delen over jouw gevoelens en behoeften. Over wat je blij of verdrietig maakt en wat jou daarin kan helpen. Doe je dat op een veilige en respectvolle manier, dan ontstaat daardoor nabijheid. Je deinst niet terug op lastige momenten en je reikt niet uit op het moment dat de ander zich terug trekt. Je blijft in je midden en je blijft staan. Het is iets dat je kunt oefenen door de interne beweging van terugtrekken en achtervolgen bij jezelf bewust te worden. De lichaamssensaties in de vorm van beweging en temperatuur van je hart te registreren. Het is een proces van oud zeer aankijken, doorvoelen en helen.  

Verantwoordelijkheid nemen en laten

Neem je daarbij de verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens en laat je de ander ook verantwoordelijkheid voor zijn of haar eigen gevoelens, terwijl je wel nabij kunt blijven, dan ontstaat er ruimte voor een hartsverbinding. Naast elkaar, met tussen jullie in een ruimte van liefde. 

Zelf heb ik last gehad van een ‘klapperend’ hart. Een bang hart dat graag wil verbinden, maar nog open en dicht gaat. Zich sloot op spannende momenten waarin iets ouds getriggerd werd. Ik bang was en trok me terug. Maar omdat ik besloten had me open te willen stellen, kwam ik telkens terug. Ik deelde mijn gevoelens. Mijn hart leerde dat het veilig was om zich steeds verder te openen, doordat ik steeds meer contact met mijn gevoel kreeg. Daardoor kende ik mijn behoeften. Ik leerde grenzen te stellen en creëerde daarmee mijn eigen veiligheid. 

Ruimte in je hart

Thuiskomen in je hart geeft een gevoel van ruimte in de hartstreek. Ruimte voor de ander én voor jezelf. Het hart is verbonden met de emoties blijdschap, vrolijkheid, geduld, gejaagdheid en irritatie. Als er balans tussen die gevoelens is en het mag er allemaal zijn, dan ervaar je respect in je leven. Naar de ander en naar jezelf. Je eerbiedigt andermans grenzen en die van jezelf. Geven en nemen is in balans. 

Dat uit zich in woorden en daden. Je hebt zicht op wat je voelt en weet waar jij warm voor loopt. Je kent je hartsverlangens. 

Met ruimte in je hart kun je de liefde vieren en dat wens ik iedereen toe.

Praktijkvoorbeeld – Thuiskomen in je hart
Nina komt in de praktijk en wil graag leren voelen. Ze voelt zich als een schildpad met een heel dik schild. Ze mist een diepe verbinding met de mensen om zich heen en heeft geen idee hoe dat komt. Er is nooit iets vreselijks gebeurd in haar leven. Op de valreep van de kennismaking vertelt ze dat het contact met haar zus jaren geleden onverwachts verbroken is. Ze waren close met elkaar. Naar mijn idee heeft ze onbewust hartenpijn. 
Als ze op tafel ligt blijkt dat ze gemakkelijk toegang heeft tot haar bekken. Daar is het ruim, licht en er is beweging. Haar hartgebied daarentegen is als een donker, koud en leeg gat. Bij nieuwsgierig onderzoek blijkt er een muur omheen te staan. Van rood baksteen. Stevig en net hoog genoeg zodat ze er niet overheen kan kijken. Als we eromheen gaan, blijkt er nergens een raampje, deur of kier te zijn. Het hart is hermetisch afgesloten. Ter bescherming, om geen verdriet te voelen. Maar voel je geen verdriet, dan ben je ook afgesneden van je vreugde en plezier. En dat doet zeer. 
Nu weet ik dat Nina kinderen heeft van wie ze veel houdt en ik zeg: ‘Hoe doe je dat dan met je kinderen, Nina?’. Ze voelt en merkt dat er toch een deur in de muur zit. Naar haar kinderen kan die open en daarna sluit die deur weer snel. Dat geeft bewustzijnsverruiming en ruimte.
Ze verzamelt moed en zet de deur op een kier. Er komt hele harde wind uit, een halve minuut lang. Daarna gaat de wind liggen. Een eerste stap is gezet. Nu ze weet dat ze de deur bewust kan openen en ze overeind blijft, kan ze dagelijks met haar deur gaan spelen om te oefenen met thuiskomen in haar hart.

(* Nina is een gefingeerde naam) 

Thuiskomen in je hart

Ik nodig je uit om contact te maken met je hart. Om jezelf daar te leren kennen en je te laten kennen. Je hart te openen, ook al lijkt dat nu nog onmogelijk of moeilijk. Liefde te geven en te ontvangen, zoals een onbevangen kind. Om echt thuis te komen in je hart en een innerlijke brug te slaan tussen je drie centra: je hoofd, je hart én je bekken. Zodat je in verbinding met mensen om je heen de wereld in gaat. Het leven kan vieren door mee te bewegen op de golven van eb en vloed. 

Lees ook:
Thuiskomen in je bekken
Thuiskomen in je hoofd